Νίκος Τσιφόρος
Νίκος Τσιφόρος

Είναι δύσκολο να καταπιαστεί κάποιος με πολλά πράγματα και να επιτύχει σε όλα. Ωστόσο όχι αδύνατο, ειδικά αν συνδυάζει, ταλέντο, φαντασία, πάθος για δημιουργία και... υψηλό βαθμό ευφυίας. Στοιχεία, τα οποία τα κατέθετε αδιάλειπτα στην πολυσχιδή καριέρα του ο Νίκος Τσιφόρος.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε σε ηλικία μόλις 16 ετών, για ένα θερινό θέατρο της Φρεαττύδας. Η προσπάθειά του δεν στέφθηκε με επιτυχία, ωστόσο ο ίδιος δεν απογοητεύτηκε. Αρχικά, σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα, άσκησε την δικηγορία για μικρό χρονικό διάστημα, και εργάστηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Μετά από δύο χρόνια παραιτήθηκε και ως το 1939 άλλαζε συνεχώς επαγγέλματα, αλλά συνέχιζε να γράφει, δημοσιεύοντας κείμενα του σε διάφορα έντυπα.
Στη θεατρική τέχνη πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, με το θεατρικό έργο του «Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων», το οποίο, το 1944, ανέβηκε από το θίασο Δημήτρη Χόρν και Μαίρης Αρώνη. Από τότε παίχτηκαν με επιτυχία πολλά θεατρικά έργα του, όπως: “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός” και “Η Κυρία του Κυρίου”. Πολλά έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ πολλά σενάρια έγραψε ο ίδιος και σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες. Το πρώτο του κινηματογραφικό σενάριο το έγραψε το 1948 για την ταινία “100.000 λίρες” και την ίδια χρονιά πέρασε και στην σκηνοθεσία με την ταινία «Χαμένοι Άγγελοι» – με την Ειρήνη Παπά και την Σμαρούλα Γιούλη – η οποία σηματοδοτεί και την έναρξη της συνεργασίας του με την Φίνος Φίλμ. Συνολικά έγραψε πάνω από 40 θεατρικά έργα και περισσότερα από 45 σενάρια, κάποια μόνος του και άλλα σε συνεργασία με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, ενώ σκηνοθέτησε 17 ταινίες. Στην Φίνος Φίλμ σκηνοθέτησε 6 ταινίες από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» και η «Ωραία των Αθηνών», ενώ έγραψε το σενάριο για άλλες 12, μερικές από τις οποίες είναι από τις καλύτερες ελληνικές κωμωδίες, όπως: «Μια Tρελλή Tρελλή Οικογένεια» «Η Γυναίκα μου Τρελλάθηκε», «Ο Θόδωρος και το Δίκανο», «Ο Κατεργάρης», «Μια Ιταλίδα απ΄την Κυψέλη».
Παράλληλα, συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και έγραψε πολλά ευθυμογραφήματα, καταδεικνύοντας τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Χάρη στο ευρηματικό του χιούμορ και την ικανότητα του να ψυχογραφεί την ελληνική κοινωνία, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και σαν πεζογράφος, σατυρίζοντας με απαράμιλλη ικανότητα τα ιστορικά γεγονότα. Γνωστότερα και διαχρονικά δημοφιλή πεζογραφήματα του είναι: « Τα παιδιά της πιάτσας» και «Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα».